Dag 66 – Kick Down

Gisteren ons feestje tot in de kleine uurtjes gehad. Vandaag dus geen wekker. Ergens na 10 uur word ik wakker. “Belachelijk” voor een ski dag waarop je bij de lift hoort te staan als die open gaat. Maar mijn lichaam heeft er tabak van. Na een lekker langzaam ontbijt en wat beantwoorden van leuke reacties uit Nederland, dan toch eindelijk op weg naar de sneeuw. Dat lijkt leuk, maar valt vies tegen. Want na de extreme inspanningen van de twee afgelopen dagen heeft mijn lichaam een echte kick-down. Alle spieren voelen slap en hebben geen zin en kracht meer om zich in te spannen. Dus maar een paar keer op en neer gevolgd door een vlucht naar het Eagle café om chocolademelk, koffie en wat lekkers te nuttigen.

Een mens is tot enorme inspanningen in staat als er maar voldoende motivatie en wilskracht is. Opgeven was op mijn examendagen voor mijn geen optie, dus heb ik de afgelopen twee examendagen alles volledig met een hyper-focus op het “mijzelf verplicht opgelegde” skiën gezet. Nu deze sterke interne drijfveer weg is (“victorie”, ik heb het gehaald), kan ik mezelf er echt niet meer toe brengen met plezier te skiën. Ik ben slap en heb het koud. Voor mezelf een mooi voorbeeld dat als je iets echt 100% diep vanuit jezelf wilt, je niet snel moet opgeven. Geef alles wat je kan en grote kans dat het lukt. Met een analogie naar het / mijn normale leven: “zorg ervoor dat je een helder doel voor ogen hebt en ga ervoor”.

Tijdens de lange rust in het Eagle café vermaak en verveel ik me met mijn telefoon. Voelt als tijd doorbrengen tot ik weer naar bed mag. De druppel die mij de weg terug naar het chalet en het bed doet maken is een irritante opa met twee meisjes van 5 of 6 jaar. Het skiën was blijkbaar geen succes buiten. Al mopperend komt de oude knar binnen en commandeert de arme schapen. Blijkbaar was alles wat er gebeurd was de schuld van de meiden, en ook alles wat ze nu zeggen in nok. Ik irriteer me rot aan het gedrag van de oude die alle plezier bij de meisjes weet weg te vagen. Ik kan dat verdrietige schouwspel niet langer aanzien en vertrek voor ik dingen ga doen waar ik later mogelijk spijt van krijg. Sommige mensen ga ik nooit begrijpen. Grrrrr.

Terug in het chalet slaap ik een paar uur, waar ik goed van opknap. Dan mijn blog maken, wat eten, een filmpje kijken en er weer vroeg inkruipen. Hoognodig om prioriteit te leggen bij aandacht voor mijn lichamelijk herstel.

Groeten en Liefs van een gelukkige ski-leraar op zijn Canadese berg,
Roel