Dag 61 – (50) ski instructor course – Mijn allereerste skiles

De “potluck” op Mount Cain gisteravond is één grote gezellige familie-achtige bijeenkomst. Iedereen heeft wat zelf klaargemaakt eten meegenomen. Dus een tafel vol met allerlei lekker hapjes van taco, sausen, salades, worstjes, vleesgerechten, kip, zalm, Hollandse pannenkoeken, reepjes Moose (oftewel Eland), etc., etc.. Eland vlees smaakt heel zacht en apart. Ik vind het bijzonder lekker en het smaakt minder scherp als bijvoorbeeld Hert. Sorry, maar ben helaas niet in staat de smaak verder te beschrijven. Veel praten met de “communie” hier, iedereen kent elkaar, maar ik hoor er gewoon “vanzelfsprekend” bij.

’s Ochtends weer vroeg wakker, het zijn geen ideale slaapplaatsen die stapelbedden. Ontbijtje in de centrale hut en dan op mijn gemak naar de skischool eronder. Althans dat was het plan. David is vandaag de lokale “Groomer”. D.w.z. dat hij de Pistenbully, of “Groomer”, bestuurt die een beperkt aantal pistes glad maakt, zodat het een heel vlakke en losse sneeuwlaag wordt, wat het makkelijk maakt om er overheen te skiën. Hij vraagt een vrijwilliger om te helpen. Zijn oog valt snel op mij want gisteren hebben we samen geskied. Dus met hem mee omhoog in de pistenbully. Naar de top van de baby helling en daar mag ik er uit. Daar loopt op heuphoogte een kapel met plastic handles waaraan de beginners zich omhoog laten slepen. Die mag ik met veel geweld op meerder plaatsen opzij duwen zodat hij met de pistebully er een vlak pad onder kan maken. De eerste keer duw ik meteen de kabel met grof geweld opzij. Sta stoer te duwen, maar 5 seconden later lig ik ondersteboven op mijn kop in de sneeuw. Door mijn duw komt er een oscillatie in de kabel die zich als een golf naar beneden voortbeweegt. Daar aangekomen draaide de golf zich om, om mij even later volkomen te overrompelen. Pure fysica, waar ik jaren studie aan heb besteed, legt mij deze keer plat in de sneeuw. Een gewaarschuwd man, dus de rest gaat beter.

Vandaag is bijzonder want het wordt mijn allereerste skiles die ik helemaal zelfstandig ga draaien. Er komt een schoolbus vol kinderen uit Port Hardy die een dagje gaan skiën. Ik krijg 4 kinderen van elf en 1 van 15: Edi, Emma, Leanne, Broke en Owen, die in principe al een keer eerder hebben geskied en dus enigszins sneeuwploeg met remmen en bochten zouden moeten kunnen. Kennis maken en vragen wat hun sportachtergrond is en wat ze vandaag uit de les willen halen. Stomme vraag natuurlijk, want het antwoord is 5x “fun”, plezier maken. Probeer het nog iets te redden door te roepen dat als je beter skiet je ook meer plezier hebt, maar betwijfel of dat aankomt.

Op weg naar de babyhelling blijkt er al meteen één te gaan strompelen. Blijkt pijn in de schoenschacht te hebben. Op mijn knieën dus voor een inwendige schoen inspectie. Blijkt ze het stuk van de skibroek dat over de schoen hoort te gaan en vol met risten en andere stukken ruw metaal zit in haar schoen gestopt te hebben. Eerste hindernis opgelost.

Op de babyhelling om beurten voorskiën zodat ik kan zien wat ze kunnen. Vier blijken het best redelijk te kunnen en hebben alleen wat balans en bochtentechniek tips met eventueel oefeningetjes nodig. De vijfde, Broke, staat even later met tranen en héél bang boven aan de babyhelling. Ze wil niet meer verder en nu stoppen. Als ze dat doet is ze waarschijnlijk voor eeuwig voor het skiën verloren; mijn eer te na! Dus een snelle beslissing genomen. Ik laat 4 anderen rondjes draaien en geef ze als ik ze tegenkom op de helling wat aandacht. Dat geeft mij veel tijd om privé begeleiding aan Broke te geven. Ik zeg dat ze toch naar beneden moet want hier boven staan heeft weinig zin. Ik ga achterstevoren voor haar skiën en houdt haar handen vast, of duw haar ski’s in de juiste houding. Leer haar stoppen en neem langzaam steeds iets meer afstand. Gaat super. Ze kan het uiteraard best wel maar met mij voor haar om haar op te vangen als het niet lukt geeft zekerheid en vertrouwen. Laatste stukje nog wat bochten, en hopla, een eerste mager lachje op het gezicht. Nog een paar rondjes op de baby helling en voor de anderen zich gaan vervelen, verzamelen, plaspauze inlassen en op naar de grote anker sleeplift

Op de ankersleeplift eerst een keer halverwege, meer oefeningen voor iedereen, als een slang achter mij in het spoor blijven. Gaat zo goed dat iedereen naar de top wil. Eigenlijk is de les van anderhalf uur voorbij, maar iedereen wil nog een keer met mij mee en ik wil ze eigenlijk best nog iets verder helpen. Dus gewoon doorgaan en over de groene piste terug. Op de steile stukken Broke extra begeleiden en/of direct achter mij aan laten skiën. Gaat super. Weer naar boven en daar willen de meesten een steilere helling af die Broke niet aandurft. Aangezien we ruim 2x over tijd zijn zeg ik dat we nog een groepsfoto moeten maken en dat iedereen daarna vrij is, of met mij de berg af kan. Broke is de enige die samen met mij de makkelijke afdaling wil maken. Samen lekker skiën met af en toe wat tips en oefeningen. Beneden aangekomen is het lunch tijd. Bij de lunch zegt Broke schattig dat ze ’s middags en volgende keer ook met mij wil skiën; ontroerend.

’s Middags vrij skiën door de bomen en diepe sneeuw. Mooi wolkachtig weer,lichte sneeuwbui en goede sneeuwkwaliteit. Bij de laatste afdaling kom ik boven Broke weer tegen. Wonder boven wonder is ze bezig de steilere helling waar ze ’s ochtends nog voor stond te bibberen aan het afskiën. Ik er dus naartoe, feestje vieren en samen naar beneden. De grote grijns en op haar gezicht en onze “boks” is mijn super beloning voor mijn eerste zelfstandige skiles. Daar krijg ik energie van!

Daarna de berg af via de onverharde houthakkersweg en terug naar Mount Washington. Dus nu weer het blog op tijd, vanwege de nu weer aanwezige internetconnectie, vanuit mijn chalet op mijn berg,

Warme groeten en veel liefs,
Roel