Dag 24 – (13) ski instructor course – Mist & Schaduwen

Heerlijk uit, en weer in mijn comfort zone, zou ook de titel van vandaag kunnen zijn. De spanning om iets te doen wat je niet eerder hebt gedaan, en waar je vanuit mijn eigen perspectief niet alles van beheerst, en het dan gewoon te doen … en het werkt ok … dat is een super heerlijk gevoel.
Met name in combinatie met het enthousiasme van de mensen die je helpt zichzelf te verbeteren.
Vandaag ben ik, als voorbereiding voor het examen volgende week, met een aantal skilessen gaan meelopen. In het engels noemen ze dat hier shadowing, oftewel schaduwen.

’s Ochtends met een groepje kinderen van rond de 5 jaar die nooit eerder ski’s hebben gezien. Eerst meekijken met de les van Rosemary, daarna meehelpen en tenslotte zelf een paar kinderen onder mijn hoede nemen. Leuk om het enthousiasme van de kinderen aan te wakkeren en ze de juiste dingen te laten doen. Geweldig ook om te zien dat die “newbie” koters van lopen met ski’s, naar remmen in sneeuwploeg, naar kleine aparte bochten maken, groeien naar in (chaotische) slalom skiën achter de leraar aan.

’s Middags opnieuw schaduwen van een les. Dit keer van een groepje beginnende volwassenen van skileraar Sebastian. Sebastian is één van de Deense skileraren die ook in “ons” chalet wonen. Ook dit was weer een super ervaring. Het resultaat was hetzelfde en ook de volwassen vragen net als de kids om steilere hellingen en meer snelheid. Groot is het contrast tussen volwassenen en kids voor wat betreft de informatie overdracht. Kids laat je meer spelen en volwassen geef je meer directe opdrachten in combinatie met uitleg waarom. Maar identiek is de manier van aanpak gericht op de sensatie (het gevoel in je lijf). Wat voel je als het niet goed gaat en wat als het wel goed gaat? Probeer het gevoel van de sensatie bij succes vast te houden en te herhalen.
Leuke ervaringen rijker.

Dat het hier op de skiberg een kleine gemeenschap is, wordt weer eens bewezen door de volgende “toevalligheid”. Ik zit aan het eind van de middag te genieten van mijn hot chocolate in het cafe naast een onbekende man. En omdat hier in Canada iedereen een praatje met je aanknoopt, heb ik met de man naast me een leuk gesprek. Na een paar minuten vraagt hij, voor mij random, of ik de “nice Dutch guy” ben die een instructor course volgt. Al snel blijkt dat hij de man van Rosemary is, de skilerares bij wie ik ’s ochtends de les ben wezen schaduwen. “It’s small mountain”.

Ook is er vandaag weer een record gebroken. Ik ben de hele dag op de pistes geweest en maar 2x met een stoeltjeslift omhoog geweest en een echte afdaling gedaan. Belangrijkste reden daarvoor is niet het schaduwen van de lessen op de baby-hellingen, maar het mistige weer. De mist is de hele dag zo dik dat je maar een meter of 40 voor je kan zien. In de stoeltjeslift zie je alleen de stoel voor je, voor de rest is alles verborgen in een dikke witte wereld. Skiën over de piste voelt alsof je als een blinde man de berg af probeert te komen; alles is contrastloos wit om je heen. Doet niet veel goeds voor mijn ski-steil. En de foto’s zien er wat minder spetterend uit.

Al met al alweer een bijzondere dag; wordt bijna saai :-)

Roel

N.B. Ik vind het echt leuk om te merken dat mijn blog gelezen wordt. Dank voor alle reacties, vragen en opmerkingen die ik krijg.