Dag 34 – (23) ski instructor course – Achteruit & Vliegen (a day in the park)

Het duurt minuten voor ik helemaal besef dat de wekker aan het loeien is. Ik ben te ver weg en voel me als een zombie. Bed uit, wekker uit en ik val weer achterover om zo nog 15 min met ogen dicht te liggen bedenken of ik er uit zal komen … of niet. Vier uurtjes slaap is blijkbaar niet helemaal het optimale quota. Maar ’s avonds een man … ’s ochtends een skiër ! Ik kruip eruit en sjor me in mijn ski kleren. Gaat niet allemaal soepel vanochtend. Onze keuken en woonkamer zien er ook anders uit als normaal. De rest van het chalet is nog in dromenland, maar mijn start met opruimen en vrijmaken van de ruimtes geeft zoveel herrie dat na enige tijd een deel van de party gasten van gisteren tevoorschijn kruipt. Ik ontbijt met mijn gisteren aangeschafte verse aardbeien, jammie.

Vandaag dag 2 van de level 2 training en zowaar is iedereen enigszins op tijd present bij het verzamelen. Inclusief onze nieuwe team genoot, die zondag uit Australië is aangekomen. Ik had Euge nog niet genoemd, maar hij is een vrolijke Australiër van 37 jaar. Dat brengt in ieder geval de gemiddelde leeftijd een stuk omhoog. Hij werkt als advocaat bij een mijnbouw machinebedrijf. Leuk is dat hij ongeveer dezelfde motivatie voor deze ski cursus heeft als ik.

Skiën is vandaag opnieuw een verassing. Wat is een leven zonder verassingen …? Geloof het of niet maar vandaag heb ik 2 van mijn grenzen overschreden. We hebben park module dag. Ter uitleg: park is een afgesloten stuk piste speciaal aangelegd voor springen en andere acrobatische trucs op ski’s of snowboard. Dus elke afdaling gaan we door het park. Springtechnieken uitgelegd én speciaal voor Jesse hoe een 180 en later een 360 te springen. Een 180 is in de lucht een halve draai maken, omgekeerd neerkomen en verder achteruit skiën; een 360 is in de lucht een hele draai van 360 graden maken en normaal verder skiën. Jesse lukt het vandaag om zijn eerste 360 te maken.

Voor alle duidelijkheid, dat is dus wat ik niet doe of zelfs maar probeer. Voor mij is “normaal” over de springschans gaan al meer dan lef genoeg. Met veel snelheid aankomen en net voor het hoogste punt van de schans, op precies op het juiste moment, jezelf extra lanceren door je knieën te strekken. Afhankelijk van het soort schans of iets meer, of iets minder, of juist niet naar voren gericht. En dan maar hopen dat je meerdere seconden door de lucht vliegt, gevolgd door een enigszins gecontroleerde en zachte landing. …
Persoonlijk is dit voor mij een gigantische doorbraak, want veel meer dan 10 jaar geleden heb ik na wat crashes en pijnlijke rug (oude man) besloten “nooit meer te springen”. Maar ja, hier in Canada heb ik mijn grens toch weer mooi overschreden, én vooral mijn angst weten te overwinnen. Eerst heel lastig om het ontspannen uit te voeren. Dankzij wat extra tips vlieg ik nu weer ontspannen seconden lang en meters ver door de lucht. En echt (!) dat voelt onwerkelijk en fenomenaal. Het ontlokt mij meerdere door intense vreugde geuite jubelkreten: yeeeehaaaa!

Bij elke afdaling, voor en na het park springen, oefenen we in achteruit skiën. Raar en lastig want dat doe je normaal niet meer dan hooguit een enkele keer voor enkele seconden. Nooit elke afdaling de hele dag. In het begin knap lastig, maar na vele pogingen en crashes komen we toch allemaal redelijk achteruit skiënd de berg af. Goed voor je balans gevoel. Eerst in omgekeerde sneeuwploeg (pizza) en later parallel skiënd. Voor mij extreem lastig vanwege mijn niet zo soepele en stijve lijf. Dat maakt roteren van het hele lichaam en hoofd lastig om zoveel mogelijk achteruit te kunnen kijken. Toch wel prettig om te kunnen zien waar je eigenlijk achteruitgaand naar toe gaat. (buitenspiegels of achteruitrijcamera zou fijn zijn :-) ). In de middag voegen we daar op de piste nog 180 graden draaien van de ski’s tijdens het skiën aan toe. Dat kan door of over de sneeuw te schuiven met je ski’s terwijl je “rechtdoor” gaat of door omhoog te springen en in je sprong een halve slag te draaien met de ski’s. Geen echte sprong maar toch een soort van 180.

Tegen het eind van de middag heeft de rest van groep het eigenlijk wel gehad en slaat de party after-kick toe. Iedereen is duf en/of moe en geeft het op. Naar de bar om de skidag af te sluiten met een biertje. De liften gaan echter nog een half uur en ik ben het relatief langzame achteruit skiën meer dan beu. Dus als enige maak ik nog 3 afdalingen en leef me volledig uit. Met grote snelheid de berg af razen terwijl ik mijn eigen verbeterde technische vaardigheden bij hoge snelheid probeer toe te passen. Heerlijk om de wind door mijn haren te laten waaien en tranen in mijn ogen, achter de zonnebril, te krijgen. Soort van laagvliegen. Lekker die resterende opgekropte extra energie te bevrijden en uit mijn lijf te skiën. … …
Daarna voeg ik me bij de rest in de bar. Dat biertje heb ik nu echt verdiend, en smaakt dus extra goed; mede ook door het prima gezelschap van idiote ski fanaten.

Achteruit skiënd en vliegend,
Groetjes van Roel