Dag 40 – (29) ski instructor course – Techniek & "Rock’n Roel"

Daar zit ik dan om kwart over negen in de nacht in een oude Amerikaanse schoolbus mijn blog te tikken. Vanavond hebben we dodge ball (trefbal) gespeeld in Courtenay. Heen de berg af kregen we een lift van Tobin en Nigel (2 coaches van section 8). Omdat vervoer terug de berg op niet aanwezig is zijn we bij de bushalte afgezet. De onregelmatige busdienst tussen Courtenay en Mount Washington wordt uitgevoerd met van die originele oude Amerikaanse schoolbussen, met net zo krappe banken als voor de kids die er ooit in zaten. Aan mijn voeten liggen 4 tassen met boodschappen met daarin wat persoonlijke levensmiddelen en vooral inkopen om voor ruim 10 personen pannenkoeken (dikkertjes met appel & rozijnen) te gaan maken én mijn favoriete toetje “appelschoteltje”. Lekker Hollands.

Skiën was er, verassing, ook weer vandaag. Omdat het echt koud is (~-13 °C) na de sneeuwbuien van dit weekend blijft ook de sneeuw los en van goede kwaliteit. Dus prima omstandigheden. Deze week organiseert Section 8 één van hun meerdere “Science Friction” weken. Dat zijn ski-coaching weken waarin je niet alleen je persoonlijke skitechniek kan verbeteren, maar waarin ook vooral uitgelegd wordt hoe skiën in elkaar steekt. Dus waarom de ski glijdt en bochten maakt en hoe je met je lichaam de ski kunt sturen. Welke bewegingen van de ski heb je op welk moment nodig. Welke lichaams-bewegingen en –positie, in combinatie met timing, moet je hebben om de ski te kanten, draaien of meer of minder kracht op de ski te zetten. En daarbij, wat uitermate belangrijk is voor een ski leraar: welke (ongewenste) effecten zie je bij een skiër en op welk moment in de bocht? Hoe kun je uit dit effect de mogelijk grondoorzaken terugleiden. Als je weet wat de oorzaak is kan je er ook iets aan proberen te veranderen. Oorzaken zoals b.v. houding, beweging van gewrichten, timing, druk controle op de ski, kanten van de ski, draaien van de ski, etc.

We zijn met in totaal zo’n 27 mensen en 3 coaches (Tobin, Nigel en Helen). We worden in 3 groepen gesplitst, Jesse en ik zijn ingedeeld bij Tobin. De nieuwe groep is een leuk stel mensen en goede skiërs, ze blijken allemaal bij ski-patrol te werken of daar als vrijwilliger bij te zitten. In de ochtend krijgen we veel uitleg van alle bewegingsvrijheden van het lichaam en het effect op het skiën. Leuk is ook om het af en toe expres fout te doen en te zien wat het effect op je ski’s is. ’s Middags zijn we vooral buiten de piste bezig op steile en moeilijke hellingen, smalle kloofjes en buckelpistes (piste met onregelmatige grote bulten en gaten). Dat is van het soort werk wat ik echt graag doe; puur genieten van het skiën. De kick afdalingen te maken waarvan je bovenaan nog denkt, “is dit wel verstandig?”. Ik ben blij met de tips die ik krijg om mijn ski techniek verder te verbeteren. Dat maakt het allemaal nog makkelijker en leuker. Vooral mijn nieuwe aangepaste houding voelt nog als bijzonder raar en onnatuurlijk, maar dat is (hopelijk) op te lossen met herhaald oefenen.

Minder puntje van de dag was mijn crash met een andere skiër, waarbij deze dwars op mijn knie ging zitten. Mijn knie is niet gemaakt om zijwaarts te buigen en dus heb ik nu een behoorlijk gevoelige en pijnlijke knie. Niet handig met skiën en trefbal. Maar niet getreurd, denk dat ik morgen nog wel met wat pijn kan skiën. Aan deze opnieuw spetterende dag zal het niet liggen.

Leuk nieuwtje is dat ik nu sinds enkele dagen de kreet “Rock’n Roel” (leuke verbastering van Rock’n Roll) hoor, als anderen van ons ski instructor groepje mij zien. Dit is een creatie van Euge, de Australiër, die sinds verleden week bij de Level 2 opleiding is gekomen.
Overigens noemt Tega, de Zuid-Afrikaan, mij regelmatig “Hitman” als ik weer eens blootshoofds met mijn stekelhaar en vooral mijn donkere zonnebril op rond ski.

Gelukkig komt de bus na bijna 2 uur aan boven op de berg, na nog een verplichtte stop van 30 min aan het begin van de klim bergop. Zie de foto’s die ik bij de tussenstop heb genomen. Maar goed ook, want het met gebogen rug in een kinderbankje zitten met mijn laptop op mijn schoot, die er eigenlijk niet tussen past, in combinatie met een hobbelige weg, zijn dodelijk voor de gevoelens in mijn (onder)rug. Na de bus is het nog een flink eind lopen met alle boodschappen door de diepe sneeuw naar ons chalet. Als je dit blog leest, weet je dat ik het heb gered, na een prima dag.

Iedereen weer lieve en beste groeten van
Rock’n Roel

N.B. met dodge ball deze keer nipt verloren met 9-10, we worden beter.