Dag 48 – (37) ski instructor course – Stormige Lichaamshoek

De storm is vanochtend al deels gearriveerd bij Mount Washington Alpine Resort. Voor Vancouver Island is de weersverwachting voor morgen niet gunstig. Een flinke storm zal het eiland gaan teisteren. De wind is in de vroege morgen al flink aan het zwellen in kracht. De piste ligt bezaaid met stukjes tak, bast, blad en hangmossen, waarmee de bomen hier volhangen. De wolken aan het zwerk zien er dreigend en imposant mooi uit. Wilde draaiende kluwen van watten en grijze vlagen; indrukwekkend geheel aan het firmament. Als ik boven uit de Eagle stoeltjeslift kom, is het helemaal fenomenaal mooi. Terwijl de wind mij om de oren giert, is het uitzicht ober de Pacific Ocean richting het zuiden een plaatje waard, zoals op bijgaande foto te zien is. Ondanks de razende storm is er redelijk ver uitzicht. Tussen aan de ene kant de donkere oceaan samen met het witte besneeuwde landschap van Vancouver Island en aan de andere kant daarboven de woest kolkende witte en grijze wolken massa. Beide extremen aan boven en onderkant worden aan de verre horizon gescheiden door een knal oranje lang gerekt lint waar de zon een briljante licht show laat zien. Een stukje natuur en schoonheid in combinatie met krachtig ongetemd geweld waar ik me nietig bij voel. Bijzonder om hier te mogen en kunnen zijn.

Bij de les van vandaag hebben we geen last meer van drommen die de berg op en af willen. Vandaag is de berg zo ongeveer van ons alleen. Nigel is onze coach en begint met een demonstratie video en extra herhaling met theoretische uitleg en discussie van de vier CSIA basis principes van skiën. Kan geen kwaad om dat voor het examen oneindig te herhalen. Daarna naar buiten en de woeste elementen trotseren. Nigel geeft in sneltrein tempo een voorbeeld van een mogelijke “standaard” les voor intermediate parallel skiërs; d.w.z. gevorderden die parallel (net) onder de knie hebben. Daarna mogen wij elkaar weer les gaan geven. Het kunstmatige gevoel van buiten mijn comfortzone is vandaag al een stuk(je) lager en dus hoeft de hartslag niet opgevoerd te worden of extreme overuren te maken.

Leuk is dat tijdens één van de lessen we een zogenaamde Joplin-Turn oefenen in combinatie met hockey-stops. Ga hier mijn lezertjes niet vervelen met uitleg van de technische details, hoe’s en/of waarom’s. Ik noem het leuk, omdat blijkt dat mijn oude stramme lijf best in staat is tot het maken van voldoende lichaamshoek tussen boven en onder lijf, tezamen met een separatie van onder en boven lichaam posities. Dat is precies wat ik op makkelijke en langzaam geskiede stuken beter zou kunnen doen. Maar daarentegen doe ik dit wel op moeilijkere hellingen en bij hoge snelheden. Dus is er geen excuus meer mogelijk dat mijn lijf het niet zou kunnen. Is eigenlijk simpelweg een kwestie van willen. Misschien ben ik wel een verdomd luie skiër. Voor mij toch wel weer een eyeopener, die ik eerlijkheidshalve kijkende in mijn eigen spiegel misschien (on)bewust niet had willen zien. Maar beter nog: ik heb nu een paar oefeningen en handvaten om mee aan de slag te gaan. Om uiteindelijk het gevoel dat ik heb bij de oefeningen, te gaan stoppen en automatiseren in mijn “normale” skiën.

Na de les is het snel douchen en omkleden. We gaan met z’n allen de berg af om Kasey, onze gewonde groepsgenoot, te bezoeken en gezamenlijk te dineren en (uiteraard) te bieren. Tenslotte is het Valentijnsdag. Dus met Naomi, Teega, Euge, Jesse, Tobias, Sebastian in de oude Amerikaanse schoolbus de berg af hobbelen. Na anderhalf uur stopt de bus voor de deur van de brouwerij. Bestellen daar pizza’s en een aantal glazen van het huisgebrouwen vocht. Gezellige avond en veel later weer de regen in, naar de bus om anderhalf uur later, zo net voor elf uur weer bij ons chalet aan te komen.

Groeten en liefs van een verwaaide skiër,
Roel